Seruenda

   

        Percuerro'l centru de la ciudá d'una vera a otra ensin mapa nin GPS nin nenguna otra cosa que me distraiga. Ye simple. Empiezo en Gedimino o na zona de la Facultá de Filoloxía y depués voi buscando Pylimo o Užupis o Pilies. Pente medies mil requexos y docenes y docenes de tiendes: de ropa, d'antigüedades, de llinu o d'eses moñeques piquiñines que tanto me gusten. Milenta coses distintes y nueves. Tovía ye ochobre y recién estrenada la seruenda, nesti país nel que'l sol calienta menos qu'una bombilla de baxu consumu, yá hai que poner abrigu, anque dalguna vez lu lleves desabrocháu y tengas que guardar guantes y gorru nos bolsos. Presta andar asina, ensin rumbu y ensin muncha priesa, pero delles veces da daqué de vértigu. Agora nun ye solo'l mieu a la fueya en blanco, tamién a les tardes escures d'esi iviernu que s'acerca poquiñín a poquiñín, nesta ciudá d’iviernu qu’agora sabe a seruenda, con toles fueyes semando'l suelu. ¡Zeus! ¡Cuántos árboles hai equí! Tirando Pilies p'abaxo y siguiendo una de les cais perpendiculares, topes como por arte de maxa  cola ilesia de Santa Ana, esi edificiu escomanáu color marrón que se ve nes postales que los turistes rusos compren nes tiendes turístiques, poques tovía, qu'hai na ciudá. De la ilesia al ríu hai namás un tiru piedra. Ye'l Vilnia, unu de los dos ríos que pasen per Vilnius, el qu'a min me fai alcordar del Güerna, dambos estrenchos y coles veres enllenes de verde y d'árboles. Agora tamién de fueyes. Ta too petao de fueya seco de color marrón, mariello y anaranxao. Ye entós cuando pienso ensin querer, sintiéndome un poco traidora,  no guapo que ye Vilnius, nes coses qu'esta ciudá de cuentu escuende nes coraes. Entós pienso tamién que ye una pena que quede a más de 2000 quilómetros d'Asturies, esa otra tierra a la que, sorprendentemente, tanto se me paez esto. 

        La tarde cai enriba ceo y píllame a la vera la catedral, depués del paséu desordenáu pel centru. Penriba los edificios qu'hai a la izquierda de  Gedimino veo ponese un sol naranxa. Alluma tan poco que pues miralu de frente ensin que te lloren los güeyos. Nesi momentu viénenme a la tiesta los atapeceres y los amaneceres que viví esti añu, quiciabes de los más guapos que viera na mio vida: un atardecer en Xixón a la vera la playa, un amanecerín en Marrakech, cola Koutobia a un llau y el sol saliendo, sonando música árabe nun taxi, camín del aeropuertu. Y agora esti. Esti atapecer de Vilnius, con una bola naranxa en cielu y esa lluz suavina ente les nubes. La lluz del Bálticu, tan distinta a la nuestra. Nesi instante nun pueo facer otra cosa que dexame llevar pola señaldá y paezme que regalaría esos amaneceres y esos atapeceres solo por poder espertar mañana pela mañana na mio casa azul. Asomame pela ventana y ver l'horru y ver detrás del teyáu la Portiel.la y oyer a la perra lladrar como lloca porque mi pá la va llevar pel monte. Ye solo un instante, unu d'esos momentos que m'atropellen mientres caleyo per Vilnius, la ciudá que, polo menos hasta xunu del añu que vien, va ser la mía. Anochez yá. Pongo'l gorru y los guantes y meto les manes nos bolsos. Yá ye hora de dir pa casa.